شکوفه های لبخند

پیدا کردن راه حل مناسب جهت رفع مشکلات بسته به منطق آدمها و شناختشون از خودشون هست اما اینها به تنهایی کافی نیست و باید ابزار لازم رو هم جهت حل مشکل برای جلوگیری از تشکیل بحرانی درونی باید داشته باشی و اتفاقا بهتره یه مشکل تا ایجاد بحران  در درون خود شما یا بیرون شما در محیط اطراف شما ، نکرده رو حل کنید.

یه سری از افراد هم هستن که با کوچکترین مشکل دو اتفاق رو خودشون ایجاد میکنن : 1- ایجاد بحران در درون خودشون میشه 2- ایجاد بحران در محیط اطراف میکنن . من سعی میکنم که اصلن جز این دو دسته نباشم .

حالا مشکل دارم آقا مشکل

خودمو و منطقم رو میشناسم اما ابزار لازم رو جهت حل مشکلاتم ندارم

چه باید بکنم نمیدونم 

خوب یه گزینه دیگه دارم هنوز . اون گزینه انجام مشورت است البته مشورت و مشاوره گرفتن نه از هرکسی . خیلیا سلیقه ای عمل میکنن و براساس تفکرات خودشون حرف میزنن و این میتونه برام خطرناک باشه و به دامن زدن به بحران ایجاد شده در اطرافم یا بیشتر شدن مشکلاتم منجر بشه . و منم این رو اصلا دوست ندارم . عادتم اینه که وقتی اینطوری میشه دو کار میکنم یکی اینکه از کسی من رو خوب میشناسه مشورت میگیرم چون اون من رو میشناسه و با من آشنا هست بهتر میتونه برای رسیدن به یه راه در رفع مشکلم کمکم کنه پس دنبال یه همچنین فردی میگردم که منطق داشته باشه و اهل مشورت کردن باشه و دهنش قفل باشه .

دومین کارم اینکه نگاه میکنم طرف خودش چطور شخصیتی داره و چطور منطقی داره اگر اینکار رو نکنم و قرار باشه مث طوطی هرچی اون بگه انجام بدم که بازم به نتیجه نمیرسم فقط نوع مشکلم شاید عوض بشه .

اینا مقدمه بود

من مشکل دارم نیاز دارم به یافتن راه حل هیچ کسم نیست اطرافم که درست کمکم کنه تصمیم گرفتم بیام عمومی مشکلم رو مطرح کنم و همه نظرات رو بخونم و تصمیم بگیرم .

مشکل من محیط کارم و همکاران اطرافم هستند از اولی که رفتم اونجا نگاهشون ابزاری بود و بعد دیدم نه بابا علاوه بر دید ابزاری همگیشون مشکل میز و صندلی دارن و میخوان بچسبن به میز و صندلی که از دستشون نره . همه متظاهرن و پلید . خیلی سعی کردم دیدشون رو عوض کنم متاسفانه همه یه تغییراتی کردن جز رئیس . همون باعث شد کلن همه چی دوباره که چه عرض کنم صدباره همه چی از هم بپاشه . 

اینجا گفتم خوب مهم نیست دیگه به من چه من تلاشمو کرد و کارخودمو میکنم 

دیدم که نه بابا شروع کردن پشت سرم به حرف زدن گفتم اصلن مهم نیست حرف بزنن بازم من کار خودمو میکنم و میرفتم داخل اتاق خودم و دنبال اعمال خودم بودم . بازم دیدم نه فایده نداره اصلن حرفاشون تبدیل شده به تخریب علنی و به شدت روی کارم تاثیر گذاشته. 

تنها بودن در محیط کار اداری اصلن برام مهم نیست چون من کارم رو باید انجام بدم و کارم وابسته به افراد داخل سیستم اداری نیست و تنها یک رئیس داشتم الان رئیس من از طرف رئیس خودش تحت فشار قرار گرفته و تنها شده و یه رئیس شد برام دوتا رئیس بازم برام مهم نیست . 

اما کار تخریبی که برای من انجام دادن در کل یک محیط بود صرفا بخاطر خودشون . چون از درون کرم دارن و فساد ایجاد کردن بخاطر تصاحب میز و صندلی و چسبیدن به اون . کار من یه طوری که وابسته به افراد اون سیستم نیست ولی وابسته به محیط هست. الان داخل محیط تنهام و کسی کنارم نیست . بد تخریبم کردن و تازمانی که تنها باشم و کسی کنارم نباشه که کمکم کنه و نتونم به کمک به اون دوباره اعتماد محیط رو به خودم جلب کنم و تخریب های صورتگرفته رو خنثی کنم باید برم و کارم رو از دست میدم .

چون درچارچوب قانون حرکت کردم هیچ نقطه ضعفی از من ندارن فقط تخریبات ...

نقش وجودی چهار نفر آدم سالم اطراف آدم مث یه شیر اطمینانه مث یه تکیه گاه مطمئنه وقتی ببینن که تخریبشون فایده نداشته و نداره و محیط اطمینانشون رو بهم داره قطعن خسته میشن . من الان این افراد قابل اطمینان رو ندارم که بتونم به کمکشون اعتماد محیط رو دوباره به خودم جلب کنم . گیر کردم و وسط موندم بنظر شماها چیکار کنم ؟؟؟ 

*******

کمک میخوام کمک 

میفهمید؟؟؟

کمک